Zaterdag legde de Regering haar tussentijds rapport voor aan de bevolking. Het mocht er zijn. Zelf was ik blij dat mijn vijf Potpourri's zo ver gevorderd zijn (drie in werking, één in het Parlement, één bij de Raad van State), en dat ik ook veel ander werk uit de voeten kreeg. U vindt mijn slides en toelichting onmiddellijk hieronder (Uitgelicht). Ik mocht het geleverde werk zaterdagavond ook nog eens gaan uitleggen op een bijzondere Terzake, al was de aanleiding voor die uitzending een dolle schietpartij in München.
Inderdaad, sedert de laatste keer dat ik u schreef twee weken geleden, ziet de wereld er heel anders uit. Nadat vorig weekend een man in Nice met een vrachtwagen meer dan 80 doden had gemaakt, vielen in Duitsland en in Kaboel verschillende zware incidenten en aanslagen te betreuren. Sommige van die aanslagen zijn rechtstreeks het werk van Daesh, andere zijn minstens geïnspireerd door hetzelfde gedachtengoed, nog andere zijn wellicht incidenten uitgelokt door gefrustreerden. Van aanslagen op Joodse doelwitten (Joods museum en Charlie Hebdo), (geplande) aanslagen op politie (Verviers) ging het naar zelfmoordaanslagen op massadoelwitten (Parijs en Brussel). Uiteindelijk komen we tot individuele gewelddaden met helemaal niet-conventionele wapens (vrachtwagen, bijl,...).
In Turkije werd dan weer onverwacht snel een bloedige staatsgreep gepleegd en vervolgens verijdeld met harde hand. De spanning tussen Erdogan en Gülen werd geëxporteerd naar ons land. Onze parlementsleden van Turkse afkomst, zoals Veli Yüksel en Meyrem Almaci, gedroegen zich heel waardig en sereen.
Het is niet eenvoudig om in die moeilijke omstandigheden het vertrouwen te bewaren, en niet toe te geven aan angst.
Onwillekeurig denk ik bij zoveel leed en miserie terug aan mijn moeder die vorig jaar in mei stierf.
Ze zou me gebeld hebben, wat angstig na op al die tv-beelden van alle zenders te hebben 'gezapt'. En we zouden samen gesproken hebben over de ulanen in Wereldoorlog I, waarover haar vader ons vertelde, en over de Joden die ze zelf zag deporteren in Wereldoorlog II. We zouden dat lang en breed gedaan hebben, om de zaken in perspectief te zetten en te vergelijken.
En we zouden geconcludeerd hebben: het was in Europa nooit heel veel beter dan nu, het was ooit wel veel slechter. En vooral, zouden we geconcludeerd hebben, we moeten blijven vechten om het nu beter te maken, bij ons, maar ook elders in de wereld. Niet jammeren, maar werken, niet verzinken in pessimisme, maar aan de kar trekken, potverdorie, om alles wat we met veel moeite verworven hebben, te behouden en te verbeteren. En om alles te doen wat menselijkerwijze mogelijk is om het leed te voorkomen en te verzachten. Dat is ook de boodschap die ik van de nabestaanden van de slachtoffers van 22 maart mocht horen. Doe verder, blijf geloven in de toekomst, blijf hopen op een betere wereld, en vooral, vergeet nooit lief te hebben. Heb geen angst, houd u fier, en kijk alleen achteruit om de toekomst beter te begrijpen. Een mens is en blijft maar een mens, hij kan dus veel verkeerd doen, maar hij is ook tot het allerbeste in staat.
Ik leg er even de riem af, ik wens u een goede en rustgevende vakantie, en kom bij u terug in de tweede helft van augustus.