Koen Geens Federaal volksvertegenwoordiger

Het waren bewogen weken in de politiek. Een Septemberverklaring en een State of the Union later, is het nog altijd oorlog in Oekraïne. Zoals trouwens in Syrië, Yemen, Mali, Eritrea… Iran gaat door woelige tijden omdat de jongeren het juk van het fundamentalisme eindelijk willen afwerpen. De sub-Sahel landen zien toenemende invloed van het fundamentalisme en terroristische bewegingen. En in de hoorn van Afrika lijden 20 miljoen mensen honger, waaraan één persoon om de 48 seconden sterft. Die hongersnood lenigen kost ‘maar’ 4,4 miljard. Als je onze begrotingen leest, weet je dat 4,4 miljard voor rijke landen een habbekrats is. Het is een vreemde wereld, hij is altijd zo geweest.

Met de Koningskwestie (1950) en de Eenheidswet (1961) ondervond premier Gaston Eyskens op dramatische wijze dat een absolute meerderheid voor zijn unitaire CVP-PSC niet volstond, hoewel zijn regering was aangevuld met verschillende andere partijen om een breder draagvlak te vinden. In beide gevallen zouden uiteindelijk zelfs doden vallen.

Men wil een federaal zomerakkoord sluiten rond een zevental werven. Helaas staat de belangrijkste werf niet op de agenda: de loonfiscaliteit, maar dat vertel ik op het einde.

Je doet aan politiek in het algemeen belang. Het is zoals vele bezigheden geen beroep, maar een roeping, waarvoor de grootste onafhankelijkheid is vereist: je moet werken alsof je leven ervan afhangt, maar het gaat niet over jou. Het gaat over het belang van al je medeburgers waarvoor je je goed en snel dienstbaar wil maken, om op zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk positief verschil te maken.

Abortus is een heel delicaat menselijk onderwerp, waarover mannen met veel voorzichtigheid moeten spreken, dus ik wil in geen geval mijn persoonlijk standpunt opdringen. Maar het is een onderwerp dat elk rechtgeaard persoon – vooral als hij zoals ik lid is van de Commissie Justitie – nauw aan het hart ligt. In het licht van de recente Amerikaanse gebeurtenissen kan ik er nu moeilijk over zwijgen.

Ik wens U, uw familie en uw geliefden een Zalig Paasfeest. Pasen betekent voor mij: dat de leegte die de dood van een naaste veroorzaakt, niet tot wanhoop hoeft te leiden. Integendeel, uiteindelijk kan het juist omgaan met die leegte zijn geliefden brengen tot een herbevestiging van hun geloof in het leven, en een bron van toekomst worden.

Gisteren was er veel te doen in de pers over de structurele overbevolking in onze gevangenissen. De overbevolking bedraagt 14% en is onder andere het gevolg van te veel geïnterneerden (500) en voorlopig gehechten (4.000).

Het vergt veel, veel moed om je standpunt bij heftige tegenspraak niet voor jezelf te houden. Het vergt heldenmoed als er een streng spreekverbod heerst. Zeker dan is zwijgen zoveel eenvoudiger omdat spreken levensbedreigend is.

Macron wil absoluut een Europese defensie en ik ben het volledig eens met hem. Maar de geschiedenis kan een glimlach van ironie niet onderdrukken.

Georges Clémenceau – ook wel ‘le Tigre’ genoemd – die op hoge leeftijd voor Frankrijk de Eerste Wereldoorlog won, zei ooit: men moet weten wat men wil, vervolgens de moed vinden om het te zeggen, en uiteindelijk om het te doen. Poetin weet al lang precies wat hij wil, en hoe hij daar naartoe wil. Hij zegt het alleen niet: minstens wil hij het herstel van het voormalige Rusland in zijn territoriale integriteit en de onderwerping van de voormalige Sovjetrepublieken als vazalstaten – voorzover dat al niet gebeurd is.

Niets is sterker dan het beeld van een kind. Dit gevlucht Oekraïens jongetje vertelt wat zijn achtergebleven papa zal doen: ‘misschien zelfs meevechten’. En het ventje is zo dankbaar dat hij is opgepikt, want hij dacht nog twee of drie dagen te moeten lopen. Waartoe hij bereid was. Velen onder ons hebben kinderen of kleinkinderen van die leeftijd. En zijn oprecht ontroerd.

Wat is Poetin in Oekraïne precies van plan? Weten de Westerse inlichtingendiensten daar alles over? Wellicht niet alles, maar toch veel. Wij kunnen dus niet anders dan vertrouwen hebben in deze diensten, en ervan uitgaan dat de bevolking van Oekraïne en de Europese bevolking in het algemeen door een oordeelkundige reactie zullen worden beschermd. Met zo weinig mogelijk bloedvergieten, maar toch krachtdadig, en met gunstig resultaat.