Bij het begin van 2016 heb ik in elke nieuwjaarsspeech de vier grote problemen van het jaar voorgehouden: de Brexit, de Amerikaanse presidentsverkiezingen, de oorlog tegen IS in het Midden-Oosten, en de houding van Poetin. Ik besteedde te weinig aandacht aan Turkije.

Niets is beter dan een windstille periode in de nationale politiek om aandacht te wekken voor het wereldtoneel. En dus leefden we de voorbije week mee met de belegering van Mosul en de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Tussendoor vernamen we van de Britse rechters dat het parlement en niet de regering de principiële beslissing over Brexit moet nemen. De Britse opvatting is nog altijd dat het parlement alles kan behalve een man in een vrouw veranderen, en zelfs dat. Theresa May was er even niet goed van, en vreest voor vertraging in een kwestie die ze graag, zoals het een voorname dame past, snel en efficiënt van de baan zou hebben.

Het is wel ironisch: de voorstanders van de Brexit vonden dat het Europees parlement het Brits parlement te zeer in de schaduw stelde; en nu vinden ze dat het Brits parlement vlug en zonder morren het referendum van het volk moet volgen. Is dat Brits parlement nu soeverein of niet?

Ik wens u in elk geval een aangename verkiezingsnacht. Mag een overigens neutrale Minister van Justitie wensen dat de US eindelijk een vrouwelijke president zullen hebben?