Gevangenen moeten als terechte straf voor hun misdrijf veel goederen opgeven: vrijheid, autonomie, normale menselijke relaties, toegang tot een aantal goederen en diensten en zelfs persoonlijke veiligheid, want dikwijls zijn gevangenen heel hard voor elkaar (bv voor pedofielen). Gevangenen zijn in de eerste plaats ook mensen, en hebben tijdens een staking van hun penitentiaire agenten recht op zaken als wandeling, telefoon, douche, bezoek en bepaalde diensten.

Rond de nieuwe regeling die de Regering daarover wil invoeren, de zgn minimale dienstverlening, en de wijze waarop de Regering dat wil doen, was er de voorbije week verzet van de vakbonden. België moet zich eindelijk in regel stellen met de Europese mensenrechtelijke verplichtingen. Het is geenszins de bedoeling van de tekst om het stakingsrecht van het gevangenispersoneel ook maar in het minst in vraag te stellen, wel om het te verzoenen met de mensenrechten van de gevangenen tijdens stakingen van meer dan een dag. Ik begin daarover morgen formeel met de vakbonden te onderhandelen in de hoop tot een akkoord te komen. Ik ben een oprechte believer in het constructief sociaal overleg, en had deze regeling de voorbije periode al intens voorbereid, in informeel overleg met regering, vakbonden en de Raad van Europa. Een beschaafd land als België kan zich niet eindeloos door het Comité tegen de Foltering van die Raad de les laten lezen, en moet als één van de allerlaatsten aansluiting vinden bij het peloton van de 47 landen. Zoals Willem Van Oranje al zei: het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om verder te doen. En vooral, zei hij: je maintiendrai, ik zal volharden.