Ik wens vooreerst mijn diepste medeleven uit te drukken aan de slachtoffers van de aanslagen in Zaventem en Maalbeek, en hun naasten. Alle overledenen zijn nu geïdentificeerd. Wij en in het bijzonder ikzelf moeten ervoor zorgen dat deze levens niet totaal nutteloos verspild werden. Het worden nog zeer moeilijke tijden voor ons allen, maar de voorbije weken hebben me, ondanks de dramatische omstandigheden, bevestigd in alles waarin ik geloofde, en in alles waarvoor ik mij ooit ingezet heb. We zijn als democratie niet verzwakt, we zijn versterkt, we zijn als volk niet verslagen, we hebben aan menselijke zekerheid gewonnen.

Dat vergt vertrouwen. Wat er met Pasen aan de Beurs gebeurde, is geen fait divers, maar we moeten daarboven staan. We moeten ons kalm, moedig en vastberaden concentreren op de nabije en de verre toekomst, en ons niet laten afleiden door het opportunisme van anderen. De massale solidariteit onder de bevolking, de reddingsdiensten, de veiligheids- en gezondheidswerkers en de talloze vrijwilligers tonen aan dat we daartoe in staat zijn. Daarvoor wens ik iedereen te bedanken.

De voorbije zondagen was het Palmzondag, Paasfeest en beloken Pasen. Het was ook voor de meeste veiligheidswerkers de gelegenheid om, al was het voor sommigen maar heel even, te verwijlen bij de familie, en tot bezinning te komen. Zo was het ook voor mij.

Op Pasen keken we met de familie naar de vader van Lauriane, de heer Visart, RTBF-journalist, die pleitte voor respect en tolerantie, en vooral liefde. Het waren de mooiste woorden die ik ooit van een in zijn dochter getroffen vader gehoord heb.

Mijn familieleden leefden gelukkig nog allemaal -al zitten er heel wat reizigers en metrogebruikers tussen, en ze waren betrokken, solidair, wilden meer weten, en begrijpen. We vierden Pasen, we aten en we dronken wat, we speelden met de kinderen, en bovenal we raapten eieren. De kleine kinderen werden allemaal geschminkt, en speelden onbezorgd, zelfs al kenden ze IS van naam, of hadden ze er iets over gehoord in de klas of op televisie. Het leven zoals het is, op een mooie Paaszondag.

Ik vroeg aan de volwassenen, jong en oud, vooral om te lezen, te kijken en te studeren, om te willen weten waarover het gaat, ginder in het Midden-Oosten en hier, wat er in Syrië en Irak gebeurt, wat de Apocalyps en het kalifaat in Syrië precies behelzen, wat soennieten en sjiieten zijn, wat het verband is tussen Taliban, Al Qaida, Afghanistan, IS/Daesh, Irak, Iran, Pakistan, Saoedi-Arabië, Libië, Syrië.

Immers naarmate het IS minder voor de wind gaat in Syrië, zal het gevaar in Europa nog een tijdje aanhouden, tot het ginder helemaal gedaan is. En ook als het gedaan is, in Syrië, zal dat weer tijdelijk zijn, want voor er vrede in heel de wereld is, zeker in het Midden-Oosten, zullen mijn kleinkinderen zo oud zijn als ik. Maar dat is snel, binnen een dikke 50 à 60 jaar. Er is geen reden tot wanhoop, want in West-Europa zelf is het al 70 jaar vrede. Maar vrede is een werkwoord, en samen met liefde, het moeilijkste van alle werkwoorden. Plus est en nous.