Een korte week voorwaar. Maar niet minder spannend. Woensdagmorgen vernamen we wat velen niet voor mogelijk hadden gehouden. Donald Trump werd verkozen tot president van de Verenigde Staten. Iedereen had er zijn gedacht over. Ik schreef vroeg op de dag een blog: weeklagen helpt niet, en voor Europa is dit een uitstekende gelegenheid om zichzelf op de kaart te zetten, als economische, maar ook politieke en militaire grootmacht.

De rest van de week verdween in het niet bij deze onverwachte gebeurtenis. Maar toch waren er twee belangrijke herdenkingen. Ik schreef telkens een tekst die mijn gevoelens weergaf. Vooreerst de Wapenstilstand van Wereldoorlog I, 98 jaar geleden (lees hier); vervolgens over de eerste verjaardag van de bloedige aanslagen in Parijs op 13 november 2015:

Een jaar is niets in een mensenleven. En toch lijkt het altijd een eeuwigheid. Sedert de bloedige aanslagen in Parijs vorig jaar op deze dag, is er zoveel gebeurd. Voor de dodelijke slachtoffers en hun naastbestaanden is de tijd echter blijven stilstaan. Hoe graag hadden zij verder geleefd, ondanks de angsten, ziektes en tegenslagen die zij nog zouden gekend hebben. En hoe worden zij gemist, elke dag, door wie met hen gehuwd was, door hun kinderen of ouders, door hun familie, vrienden en kennissen. Hun leed is onherstelbaar, en hoe we er ook in willen delen en het leed willen lenigen, de pijn is dikwijls ondraaglijk. Onze wereld is zo onvolmaakt. Of beter, wij zijn onvolmaakt. We berokkenen mekaar veel leed, soms in naam van God, van idealen, of van ideologieën. Leren we dan nooit? Zien we nog altijd niet in dat geweld tot tegengeweld leidt, oorlog tot tegenaanval, wraak tot weerwraak? We zijn in elk geval trage leerlingen die gemakkelijk hervallen in onze fouten. Niettemin begint de mens steeds opnieuw, elke keer weer neemt hij zijn last op zijn rug, en gaat hij verder, soms tegen beter weten in, maar nimmer versagend. Omdat het zijn natuur is, zijn bestemming, zijn lot? Zonder meer ja. Omdat de mens wil zorgen voor morgen, zijn morgen, maar ook die van zijn kinderen, en zijn volk. Omdat de mens met ouder te worden, beseft dat hij het beloofde land niet zal zien, maar dat als hij blijft wrochten, de volgende generaties het misschien zullen bereiken.