Toen ik een kind was van een jaar of 14, na het scoutskamp, begon de dag met het Tournieuws in de krant te lezen. Dan een boek. Vervolgens gaan zwemmen in open lucht met de vrienden uit de straat. Dan weer lezen. Als het frisser werd tegen de avond, een potje voetballen. Voor het slapen gaan en in bed: weer lezen. Na de Tour werd het schema nog strakker: lezen, zwemmen en voetballen. En uiteraard, op weg naar het zwembad, spurtend de renners imiteren met live-commentaar.

Jan Wauters en Fred De Bruyne leerden mij Nederlands, samen met alles wat ik uit moeders boekenkast mocht lezen. Mijn eerste beroepskeuze was dus sportjournalist. Als Van Looy sterft of Merckx afziet van zijn heup, buig ik het hoofd. Als De Vlaeminck een grap uithaalt, lach ik mee. Voor Van Aert of Evenepoel ga ik door een vuur. Mannen naar mijn hart. Als ze vallen, vloek ik eerst als een ketter om dan bang en stil te worden. Om te juichen als een kind als zij er weer (bijna) staan. Coureurs kunnen afzien. Ik duim voor de spoedige terugkeer van Evenepoel aan de kop van het peloton.

In die vakanties vijftig jaar geleden las ik ook het Verzameld Proza van Elsschot. Ik las, herlas en herlees nog altijd. En omdat ‘Kaas’ in de canon van de Nederlandse literatuur voor 2025 ‘Het Dwaallicht’ vervangt, mocht ik in de Standaard der Letteren mijn inzichten over ‘Kaas’ van Elsschot kwijt. Hierbij.

Omdat ik zelf graag lees in de vakantie, geef ik u in deze laatste nieuwsbrief wat meer leesvoer dan gewoonlijk. Ik heb nog 10 dagen Tour voor de boeg, zwemmen bij dit weer is heerlijk, en er liggen nog heel veel boeken op de plank.

Ook u wens ik veel leesgenot, maar vooral een goede vakantie.