| Sedert altijd hebben we er nood aan om onze tijd in te delen, hebben we behoefte aan een regelmaat die van oudsher bestaat: eerst vieren we Pasen, 40 dagen later Hemelvaart en opnieuw 10 dagen later Pinksteren, en telkens is het ook de dag nadien verlof. Dat creëert de broodnodige rust. Discipline en deadlines zijn nuttig, en het terugtellen van die deadline helpt ook: wanneer moeten we écht en definitief met iets klaar zijn en derhalve, wat zijn de tussenstappen? Maar structuur kan ook beklemmend zijn, en dan werkt ze zelfs verlammend. Mijn hoop groeit dat we snel afscheid mogen nemen van het dagelijks patroon van de coronaberichtgeving, met de cijfers. Want elke dag komt de mededeling, zo ongeveer net voor de middag. Zoveel overlijdens, zoveel opnames en ontslagen, zoveel nieuwe besmettingen. Daarvan zoveel mensen nog op intensieve, zoveel bedden vrij. Veel getallen in een kort bericht, dat zich als een lopend vuurtje verspreidt en tegelijk tientallen gezinnen verscheurt en duizenden mensen hoop geeft, want het bevat ook een bewijs van de kracht van samenwerking op een schaal die geen voorbeeld kan evenaren. Ik zal een zucht van opluchting slaken als dat coronabericht niet meer onze dag bepaalt, en als uw televisieavond opnieuw uit hoofdzakelijk andere berichtgeving bestaat. Omdat de beterschap dan definitief is, en het virus gebannen. Dat is mijn en ik denk ook uw hoop van Pinksteren: dat we binnenkort verder uit onze beklemming kunnen breken, en in alle talen over heel de wereld ons eigen verhaal mogen brengen. Ik wens u een mooi, hoopvol en zonnig weekeinde. En uit de grond van mijn hart: dank aan alle coronazorgers. |
Week van Geens 7 - 28 mei
op 30 mei 2020 18:00 • Nieuwsbrieven