Op stille zaterdag mocht ik bij Michaël Van Droogenbroeck in zijn klassieke zaterdaginterview te gast zijn. We hadden het over justitie, de staatshervorming, maar uiteraard ook over de pandemiewet.

De moeilijkheid van de pandemiemaatgregelen is dat zij een beperking inhouden van zowat alle rechten en vrijheden die ons dierbaar zijn: ons familieleven, onze vrijheid van beweging, ons verenigingsleven, ons recht op arbeid of ondernemen in bepaalde sectoren, de avondklok...

Eigenlijk kan enkel de wetgever die vrijheden inperken, in het algemeen belang, bijvoorbeeld de volksgezondheid. De wetgever kan die inperkingsbevoegdheid in zekere mate delegeren aan de regering, maar dat is een delicate aangelegenheid gelet op het essentieel karakter van de grondrechten. De vraag is dan in hoeverre en wanneer de regering van die bevoegdheid gebruik kan maken. En of de regering, als ze daarvan gebruik maakt, het advies van de Raad van State moet inwinnen. Alsook of het Parlement de maatregelen die de regering genomen heeft nadien nog moet bekrachtigen. Een hele cocktail aan combinaties tussen vele mogelijkheden opent zich voor wie de materie beheerst. En op de achtergrond woedt een principieel debat dat uiteraard ook vele politieke agenda’s verbergt.

Zelf heb ik al op 11 februari (zie mijn nieuwsbrief van toen) in de plenaire bij de Premier aangedrongen om voortgang te maken met de pandemiewet. Ik hoop dat de wet voor het einde van de maand wordt gestemd. Er is immers precies sedert woensdag een beslissing van de Brusselse rechter in kortgeding die de wetgever nog 30 dagen geeft – zelfs al is die beschikking voor kritiek en dus voor wijziging in beroep vatbaar. Bovendien zijn er dwangsommen indien het Parlement niet tijdig stemt, en het beroep niet zou worden gewonnen.