Zou de politicus Bart De Wever ooit een grotere les in bescheidenheid hebben gekregen dan gisteren? Ziehier het verdict van de Europese Commissie: België sluit 2015 af met een begrotingstekort van 2,9%. In mensentaal wil dat zeggen dat onze regeringen vorig jaar 11,6 miljard euro te veel hebben uitgegeven, of ongeveer 1.000 euro per inwoner, van baby tot eeuweling. 2,9 %, dat is meer dan de 2,7 % die de regering-Michel zelf had verkondigd. 2,9 %, dat is veel meer dan de 2,5 % die de regering-Michel zich tot doel had gesteld. 2,9 %, dat is veel, veel meer dan de 0,7 % waar we nu hadden moeten staan, volgens het streefdoel van twee jaar geleden. 2,9 %, dat is veel, veel, veel meer dan de 0,0 % die we nu hadden moeten bereiken, volgens het objectief van drie jaar geleden. Laten al die cijfers u koud? Staart u zich liever blind op het toemaatje op uw loonbrief van deze maand? Weet dan dat uw kinderen en kleinkinderen elke extra euro die u vandaag en de volgende jaren ontvangt ooit dubbel en dik zullen terugbetalen. Met intrest. En met de groeten van Charles Michel (MR), Wouter Beke (CD&V), Gwendolyn Rutten (Open Vld) en bovenal Bart De Wever (N-VA). Quid, besparingsregering? Hoezo, herstelregering?

Potverteerders. Een vriendelijker woord had De Wever halfweg 2014 niet voor het begrotingsbeleid van de regering-Di Rupo. Belgische schulden maken op de kap van de jonge Vlaamse generaties, dat is het enige waar de Parti Socialiste voor deugde, foeterde hij toen. Als we ergens het verschil zouden merken tussen een regering met de PS aan het roer en één met de N-VA aan het commando, dan wel in de naakte begrotingscijfers, beloofde De Wever. Tegen 2018, garandeerde hij, zou die begroting perfect in evenwicht zijn. Zouden we eindelijk geen schulden meer doorschuiven naar de volgende generaties. Wel, alvast in 2015 valt dat lelijk tegen. De regering-Michel gaat in haar eerste volledige begrotingsjaar dieper in het rood dan de regering-Di Rupo in haar laatste volledige begrotingsjaar. Elio Di Rupo vs Bart De Wever: 1-0. 2,6 % toen vs 2,9 % nu. De N-VA-voorzitter zal het niet graag toegeven, maar smadelijker wordt een nederlaag niet.

Kan de regering-Michel verzachtende omstandigheden inroepen? Nee. Tegenover het miljard dat de asielcrisis en de terreurdreiging meer hebben gekost, staat het miljard dat onze rentelasten minder hebben gekost. Aan de economische groei heeft het evenmin gelegen. Die is nu groter dan de nulgroei onder Di Rupo. Het enige excuus dat de regering-Michel kan inroepen, is dat de weldadige effecten van de tax shift zich pas dit jaar zullen manifesteren. Dat zal ook nodig zijn, want als het doel van de regering-Michel-De Wever een begroting in evenwicht is tegen 2018, dan zal het in 2016 en 2017 moeten gebeuren, want in de verkiezingsjaren 2018 en 2019 zullen de teugels weer vrolijk worden gevierd. Het is helaas niet eens een wilde gok om nu al te voorspellen dat hen dat nooit lukt, in de verste verte niet. Michel en De Wever rekenen erop dat de onwetende kiezer hen daar niet op afrekent. Wel, op ons kunnen ze rekenen om die kiezer daaraan te herinneren. Als de factuur dan toch wordt doorgeschoven, dan niet naar de volgende generaties, maar naar deze regering in 2019.

JAN SEGERS