'Deze keer heb ik de indruk dat het afgelopen kan zijn.' Hilde Crevits kijkt dromend voor zich uit. Ze draait met haar wijsvinger over de rand van het cavaglas, de nagels oranje gelakt. 'Tegelijkertijd kan ik dat niet geloven. We liepen een goed parcours, in moeilijke tijden. De mensen zullen moeten kiezen.' De waardin van het Torhoutse restaurant El Gato Negro heeft tapas gebracht. Maar de eetlust van het West-Vlaamse boegbeeld blijft beperkt.

Die ochtend bracht de peiling van de VRT enDe Standaard, een telefonisch onderzoek in een zee van internetpeilingen en daarom de betrouwbaarste in de Wetstraat, weinig opbeurend nieuws. Alles leek goed in elkaar te haken, de campagne liep prima en dan pats: CD&V slaagt er maar niet in om de achterstand op de N-VA in te lopen. De dagen van minister-president Kris Peeters lijken geteld. 'De mensen moeten echt beseffen dat ze hem kwijt zijn als de N-VA 30 procent haalt.'

Zelf heeft ze geen plan B. In juni 2016 neemt Crevits de burgemeesterssjerp over, tenminste als ze geen minister blijft. Dan wordt het even tijd voor decompressie. 'Godzijdank heb ik Torhout als vangnet. Toen ik pas in het Vlaams parlement verzeilde, gaf Miet Smet me een goede raad: "Zorg dat de mensen niet naar u moeten opkijken." Wij blijven gewoon klant bij de bakker of de slager. We hebben nog steeds dezelfde vrienden als vroeger.'

'We zijn zo evident. De mensen vergeten dat we stemmen nodig hebben. Op dat gevoel moeten we werken, we moeten de harten veroveren. We moeten sterk voor de dag komen als je merkt dat de Vlaming denkt dat hij met De Wever rijker af is. Ik hoor overal dat we goed werk verrichten. Maar we missen de emotie. We zijn betrouwbaar. Maar de combinatie van degelijkheid en sexy aantrekkingskracht blijft moeilijk. Al is de samenleving nog zo complex, de mensen willen dromen.' 

Gedurende de vooravond liepen we samen tijdens de vijf kilometer lange Vives-Rembertcorrida de stress uit het lijf. Ze toonde zich een voorbeeldige gastvrouw. 'Gaat het nog? U ziet er wat bleek uit.' Galant paste ze haar tempo aan. Zelf leek Crevits perfect in conditie. 'Ik ben bekaf, ik moet me afreageren. Ik slaap tegenwoordig wat minder goed.' Ze monstert even de gerechten. 'Ik mag echt geen look eten, anders blijft morgen iedereen uit mijn buurt.' Ze giert het uit.

De start van de campagne komt geen dag te vroeg. 'Ik heb er goesting in. We mogen niet worden doodgeknuppeld.' Ze vloekt op de weigering van N-VA om met CD&V in debat te gaan. Verkiezingen worden ook op televisie gewonnen. Maar de relevante debatten blijven uit. 'Wat hebben we aan een zoveelste discussie met PS-voorzitter Paul Magnette? Sinds wanneer is de N-VA voor een federale kieskring?'

Een halfuurtje later onderbouwt ze de hoop dat sterke lokale kandidaten vooralsnog het tij kunnen keren. In de plaatselijke sporthal straalt ze bij de prijsuitreiking van de stratenloop. Met een natuurlijke flair laat ze zich fotograferen. Het contrast met die stramme streekgenoot en uitdager Geert Bourgeois kan niet groter zijn. Ze had het vooraf voorspeld. 'Ik maak met iedereen oogcontact. Ik raak dan ook moeilijk doorheen een zaal.' Ze houdt even in. 'Dat is een sterkte, en een traagte. Zo los je veel problemen op.'

Grand Canyon
'Idealisme, ontdaan van actie, blijft slechts een droom. Maar idealisme gecombineerd met pragmatisme, terwijl je de mouwen opstroopt om de wereld een klein beetje om te buigen, is erg opwindend.' De boutade van Bono zit Wouter Beke als gegoten. Ze symboliseert de moeilijke weg die CD&V insloeg door zonder de N-VA in een federale regering, geleid door een Franstalige socialist, te stappen. Het persoonlijke risico voor de jonge voorzitter was groot. Maar Beke paste voor een scenario dat België economisch over de rand kon duwen.

In november vorig jaar, bij het afsluiten van het Innestocongres, greep hij terug naar Lawrence of Arabia. 'Zij die 's nachts dromen, in de stoffige uithoeken van hun geest, ontdekken 's morgens dat hun dromen ijdel waren. Maar zij die overdag dromen, zijn gevaarlijke mensen. Zij beleven de droom met open ogen, om hem daadwerkelijk waar te maken.' En hij besloot: 'Dat soort gevaarlijke dromers zijn wij.' Voor de met een stalinistische meerderheid herkozen CD&V-voorzitter eindigde het congres in Lommel op een open doekje.

Nog steeds spreken mandatarissen en militanten vol lof over de manier waarop de partij zich toen inhoudelijk vernieuwde. De betrokkenheid van de leden was groot, de interne democratie werkte. Het moest de aanzet worden van een succesvolle verkiezingscampagne. En dat Kris Peeters voor het eerst de slottoespraak mocht houden, was zijn definitieve bekroning. Het vertrouwen dat ooit in containers was vertrokken, leek met kruiwagens terug te keren.

De Leuvense Brabanthal barst eind januari niet uit haar voegen. Maar de nieuwjaarsreceptie trekt meer volk dan het jaar voordien. Een oranje loper in de hal mondt links en rechts uit in een galerij van kopstukken die iedereen persoonlijk begroeten. 'Ze komen terug', analyseert campagneleider Peter Poulussen. Hij voelt zich gesterkt door de Vlaamse opiniemakers. 'Het CVP-gehalte is weg. CD&V is een ernstige partij die durft en vernieuwt. Onze mensen voelen dat. We worden niet meer afgebrand.'

Aan de bar zingt Tom Monballiu, ooit woordvoerder van defensieminister Pieter De Crem, de lof van de voorzitter. 'Tussen de Beke van nu en die van vijf jaar geleden gaapt een Grand Canyon. Het is onvoorstelbaar hoe die is gegroeid. Hij zet de militanten op scherp.' De vergelijking met Markske van De Kampioenen lijkt een verre koortsdroom. Tijdens zijn speech gebruikt hij zelfverzekerd het volledige podium.

Zowat iedereen looft zijn social engineering. Inhoudelijk, ideologisch en strategisch reed hij een behoorlijk parcours. Na de splitsing van BHV leert het CD&V-panel - een kwalitatief klankbord van 100 Vlamingen die voortdurend worden bevraagd - dat de bevolking het op de heupen krijgt van de staatshervorming. De bevolking gruwt van een standstill. Een nieuwe blokkering brengt de broze groei in gevaar. In een dubbelinterview met MR-voorzitter Charles Michel onderstreept Beke dat hij na de staatshervorming met dezelfde moed de sociaaleconomische uitdagingen te lijf willen gaan.

Maar de weg naar de conclusie dat CD&V, na een periode van koudwatervrees, de regering Di Rupo moet verdedigen zonder de premier te prijzen, verloopt hobbelig. De kritiek uit kringen van werkgevers klinkt vernietigend. Geeft Beke publiek wat tegengas, achter de schermen gaat hij heel expliciet met hen in gesprek. Sociaaleconomisch bleven de resultaten inderdaad maar zozo. Maar de PS heeft moeten slikken. Het wordt het campagnemantra van de voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy: 'Wij moeten ons niet verontschuldigen. In 2010 verkeerde België in een lamentabele toestand. Vandaag is het een van de sterkste landen in Europa.

'Of CD&V daarom instemt met Di Rupo II, blijft echter verre van zeker. Het probleem stelt zich pas vanaf 26 mei. Zelf heeft ze geen kandidaat-premier. Daarvoor vindt ze zichzelf niet groot genoeg. Het zou getuigen van arrogantie. Maar bovendien wilde ze koste wat het kost de kakofonie van twee boegbeelden vermijden. Voor een stel gevaarlijke dromers blinkt het zogeheten 3D-plan uit in realiteitszin. 'Ik wil geen luchtkastelen verkopen', vertelt Beke eind februari bij een informele voorstelling. Niet alleen introduceert CD&V als eerste een alomvattend sociaaleconomisch programma, alles is netjes doorgerekend.

'Geloofwaardigheid blijft mijn grootste zorg. En de combinatie van economische groei met sociale vooruitgang moet de knagende maatschappelijke onzekerheid indammen.' Het 'totaalplan' wil het verschil met de N-VA in de verf zetten. De voorzitter kijkt vooruit. 'Nu moet iedereen uit zijn kot komen. Nu kan niemand een zinnig debat uit de weg gaan.' Een alliteratie dient zich aan. 'We hebben een man, een plan en een bilan.' Maar zelfs dat nieuwe elan garandeert de overwinning niet.

Wij, melaatsen
'De N-VA heeft onze kiezers maar niet ons programma', doceert Pieter De Crem. Er zijn CD&V-kiezers die ver van de N-VA staan, maar er zijn ook N-VA-kiezers die zich heel dicht bij CD&V bevinden. Hij maakt zich zorgen over delandslide die De Wever straks veroorzaakt. Tijdens een babbel op zijn kabinet lijst hij als een militair strateeg de nieuwe N-VA-burgemeesters in Oost-Vlaanderen op. In de provincie Antwerpen oogt de situatie nog dramatischer. Peeters (Vlaams Parlement) krijgt het zwaar. Over Servais Verherstraeten (Kamer) wordt al gezegd dat de wenkende pandoering hem niet ten kwade zal worden geduid.

Er heerst een gezellige drukte in de Salons Waerboom, een afspanning aan de rand van Groot-Bijgaarden. Eind maart roept Beke er alle 138 CD&V-burgemeesters bij elkaar. En waar de partij de burgervader niet levert, zijn de belangrijkste schepenen afgezakt. 'Jullie zijn de lokale kampioenen van de dorpsstraat', krijgen ze als welkom te horen. Beke onderstreept zijn verbondenheid - hij is zelf burgemeester van Leopoldsburg - met een verwijzing naar de legendarische preek van pater Damiaan: 'Wij, melaatsen.' De ironie valt op een koude steen.
CD&V speelt bij de lijstvorming haar plaatselijke kracht maximaal uit. De verzamelde burgemeesters krijgen een lokale vertaling van het 3D-plan waarmee ze inhoudelijk de boer kunnen opgaan. Maar de tevredenheid is niet algemeen. De Crem loopt spitsroeden omdat hij de brandweerhervorming zou hebben mismeesterd waardoor de rekening van enkele West-Vlaamse gemeenten explodeert. Michel Doomst, burgemeester van Gooik, heeft een boodschap voor Peeters: 'Indien u zou roepen: meer of minder regels. Dan zal ik antwoorden: minder, minder, minder.'

Als grootste stad in Vlaanderen blinkt Antwerpen uit door afwezigheid. Schepenen Mark Van Peel noch Philip Heylen doen mee aan de verkiezingen. 'Dat was een bewuste keuze', zo verzekert Ariane Van Dooren. Sedert een jaar leidt de districtsschepen uit Deurne de Antwerpse afdeling. 'Caroline Bastiaens en Nahima Lanjri moeten de nieuwe Antwerpse spreekbuizen worden. Het betekent niet dat Van Peel en Heylen naar het achterplan verdwijnen. In het college leveren ze schitterend werk.'

Van Dooren etaleert dat ze als advocate door het beroepsleven gaat. Toch neemt haar pleidooi de bezorgdheid over de Antwerpse situatie niet weg. Voor enkele niet-onbelangrijke CD&V'ers blijft het bestuur van de Scheldestad een vreselijk vooruitzicht waarbij de partij slechts als een aanhangwagentje het N-VA-beleid ondersteunt. Juist daarom pleiten partijtenoren steeds openlijker voor een oppositiekuur bij een te groot verlies.
Antwerpen lijkt immers het sprekend antwoord op de vraag of CD&V vijf jaar lang als junior partner van N-VA kan overleven. Van Dooren steigert. 'We zitten er echt niet bij voor Piet Snot, we zouden wel onnozelaars zijn.' Zonder de christendemocraten was de sociale kaalslag totaal. Ook toen de burgemeester op VTM zowat elke moslim in de stad als een potentiële Syriëstrijder afdeed, greep de partij in. 'De Wever weet drommels goed dat wij hem op zijn nummer hebben gezet. Hij stigmatiseert, wij willen verbinden.'

Toch geeft ze toe dat CD&V worstelt met de grootstad. 'Elders in de provincie staan we een stuk sterker.' Maar in tegenstelling tot Open VLD - die eveneens werd weggeblazen - blijven de rangen gesloten. Ze grijnst: 'Ik heb geen stress van vertrekkers. Niemand heeft ook heimwee naar dat kartel met N-VA. Als grote overwinnaar moet ik ze feliciteren. Maar op het terrein verandert er niet veel. Dat biedt opportuniteiten. Daarom moeten we met onze verwezenlijkingen naar buiten komen.'

De situatie mag dan ernstig lijken, ze is niet uitzichtloos. Van Dooren: 'Veel Antwerpenaren keken uit naar die gepredikte kracht van verandering. Heel wat ongelukkige kiezers dachten datden Bart het wel even ging regelen. Maar de mensen hebben verschillende aspiraties en verwachtingen. Dat een aantal drugscafés dichtgaan, vinden ze bestgraaf. Maar ondertussen blijft de kleine overlast bestaan.'

Het hoofdkwartier ziet de opportuniteit. De campagne wordt bijgestuurd. Peeters moet in de stad meer op het terrein komen. Het leidt tot een speciaal op Antwerpse maat gesneden 3D-plan. De belangrijkste stedenbouwkundige realisatie van de vorige Antwerpse bestuursploeg, Park Spoor Noord, wordt het toneel van de slotmanifestatie. Elke kandidaat moet tenminste een bus inleggen. Met zo'n ordewoord voorspelt de partij volgende zondag, als verjaardagscadeau voor Peeters, minstens 2.500 militanten.

Eunuchen in een harem
'Pasen is het feest van de hoop. Dit in tegenstelling tot de angst waar velen onder gebukt gaan, maar die velen ook wordt aangepraat.' We vieren tweede paasdag. Europees kopstuk Marianne Thyssen spreekt in Neerijse op het verkiezingsfeest van Koen 'gene gewone' Geens. Hij kondigt haar aan als een toekomstige Europese commissaris. Maar niet toevallig noemt de politieke revelatie van het laatste jaar haar ook 'de moeder van de partij'.

We spreken Thyssen enkele dagen later. De gangen van het Europees parlement geven een spookachtige indruk. De Europarlementariërs zijn naar huis om campagne te voeren. Alleen 'de Belgen' blijven paraat. Na de onbaatzuchtige manier waarop ze vier jaar geleden het lijsttrekkerschap en bijgevolg een voorspelbare verkiezingsnederlaag op zich nam, kan ze niets meer verkeerd doen. Ze kijkt vriendelijk. 'Ik wist in welk plaatje ik speelde. Ik zou het zo opnieuw doen.'

'Ik ervaar tegenwoordig een totaal ander gevoel. Er is veel meer sympathie. Vier jaar geleden werd er gezwegen aan de buitenkant, maar gemord aan de binnenkant. Tegenwoordig heeft dat gefoeter plaatsgemaakt voor zelfvertrouwen. Vier jaar geleden stonden we na ettelijke beloften met lege handen. Nu kunnen we realisaties voorleggen. Al hebben die bloed, zweet en tranen gekost.'

In de Kamer vergeleek Elio Di Rupo de N-VA met een stel eunuchen in een harem. 'Julie weten hoe het gebeurt, waar het gebeurt, maar kunnen het zelf niet.' De stijl lijkt niet meteen aan Thyssen besteed. Maar ze zegt hetzelfde. 'Wij hebben het gedaan, de N-VA heeft dat niet gedaan.'

Geen(s) gewoon feest in de Celongaethoeve raakt stilaan op dreef. 'Ik zie graag mensen, ik vind dat niet lastig', roept hij uit wanneer we hem vragen of hij zich goed in zijn vel voelt als goalie tijdens een wedstrijdje 'levensecht tafelvoetbal'. De professor heeft duidelijk in zijn vriendenkring gerekruteerd. Oud-rectoren Roger Dillemans en André Oosterlinck wandelen discreet tussen de paaseieren rapende kinderen. En achter het ijskraam toont grondwetsspecialist Paul Van Orshoven zich van zijn meest onvoorspelbare kant.

Op het kleine podium haalt Beke enkele anekdotes op. 'Koenqui?, vroeg Di Rupo toen ik zijn naam liet vallen als opvolger van Steven Vanackere.' Wat later maakt hij een haast freudiaanse verspreking. 'Koen is nu meer dan een jaar premier.' Hilariteit alom. 'Ik wou jullie eens testen', zet de voorzitter de lachers naar zijn hand. De komst van Geens blijft een meesterzet. 'Met hem kun je naar de oorlog', bewierookt Peeters zijn voormalige kabinetschef. Zelf blijft hij nederig onder al die loftuitingen. 'Op vijftien maanden kun je slechts een paar mirakels doen.'

Ogenschijnlijk blijft Geens de rust zelve. Maar onder de as smeult het vuur. Politiek betekent voor hem de verantwoordelijkheid opnemen wanneer men ze krijgt. Bij CD&V overheerst het gevoel dat de N-VA op federaal vlak opnieuw verstek geeft, zoals de clown Beppe Grillo in Italië na een ongeziene verkiezingsoverwinning doodleuk aan de kant ging staan. Moet de partij dan zomaar in een Vlaams kabinet stappen onder leiding van Liesbeth Homans of Geert Bourgeois wanneer de grote leider België op de schop wil? De minister neemt even de arm: 'Voor ons wordt het alles of niets. Mij slaat steeds meer de angst om het hart dat het land er niet meer zal zijn.'

Vlaamse verwijtcultuur
'Populisme? U drukt het nog zacht uit.' Thyssen trekt haar wenkbrauw omhoog. 'We moeten ons daar niet aan ergeren. We moeten een tegengewicht bieden.' Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Geens: 'De N-VA slaagt er met verve in om voor de nette burger op een aanvaardbare manier de angst voor de toekomst en de zuurheid die spoort met het onvermogen om complexiteit te aanvaarden, te incarneren.' Prompt looft hij Hugo Schiltz, de legendarische voorman van de Volksunie. 'Hij timmerde coöperatief mee aan de weg. Die jongens van de N-VA hebben nog niets bewezen.'

De ergernis over hun bochtige parcours tiert welig. Geens wordt 'draaierig' van de pirouettes. De minister van Financiën verplichtte de Vlaamsnationalisten alvast tot een U-turn inzake de bescherming van de Arco-coöperanten. Wat Europa ook zou beslissen, de Belgische overheid stelt zich garant. Schoorvoetend kon de in CD&V-kringen uitgekotste Peter Dedecker niet anders dan volgen. Thyssen: 'Ze zijn van hun eerste tegenstelling nog niet doodgevallen. Hoe lang zal de kiezer dat nog slikken?' Maar de gevoeligheid rond het ACW-dossier blijft groot. 'Ik krijg daar veel vragen over.'

De persoonlijke relaties met De Wever zijn gekneusd. De communautaire hardliners in de partij maken elke samenwerking uiterst hachelijk. Hoe lang blijven ze nog zwijgen? Beke: 'Communautair kan de partij wat afslanken, maar ik zie ze op het moment van de waarheid geen ledematen afsnijden.' En wat vermag een traditionele partij tegen een uitdager die de ontevredenheid in de samenleving exploiteert? Een kopstuk zucht. 'Met cafépraat hervormen we de samenleving niet.'

Geens heeft het gehad met die 'Vlaamse verwijtcultuur', het geklaag over vanalles en nog wat. 'Of ik teleurgesteld ben? Nee hoor, ik krijg steeds meer de behoefte om het uit te leggen.' Ondertussen neemt boegbeeld Peeters, voor de gelegenheid casual gekleed, het woord. 'Durven de mensen die vier jaar geleden eens voor een andere partij hebben gestemd, ons nog in de ogen te kijken? Zij vonden dat het moest veranderen. Wel, het is veranderd. En we gaan ervoor zorgen dat het opnieuw verandert. Sedert 1945 heeft CD&V niets anders gedaan.'

In het publiek klagen plaatselijke militanten over de 'nieuw-Vlaamse arrogantie'. Kennelijk zet plaatselijk boegbeeld Ben Weyts zijn verkiezingsborden voor die van de CD&V-kandidaten. En dat op de grond van CD&V-militanten. Oudstrijder Eric 'ne moeilijke' Van Rompuy hoort het grijnzend aan. Hij drinkt zijn glas leeg. 'We moeten frontaal tegen de N-VA ingaan. We verdedigen te veel onze positie. Misschien moet Peeters ook wat meer dat federale beleid verdedigen. Als minister-president maakt hij toch geen kans. Maar de N-VA stapt in geen honderd jaar in een federale regering.'

Ook Etienne Schouppe banjert rond. De partijfixer in Vlaams-Brabant voelt dezelfde sfeer als bij de gemeenteraadsverkiezingen, die goed afliepen voor CD&V. Maar hij blijft nuchter. 'We worden zeker niet de grootste. De N-VA heeft zich te veel gezet. Maar als de man in de straat eindelijk zou begrijpen wat de N-VA socio-economisch voor hem in petto heeft, dan stemt hij daar nooit op.' Of het dan geen tijd wordt dat CD&V dat zelf gaat vertellen? Hij kijkt even samenzweerderig. 'Dat gaat u komende zaterdag zien.' En hij beent er vandoor, gehoor gevend aan een opspelende blaas.

Hitte van de stoof
'Politiek is een mental game. Het heeft geen zin om in een hoekje te zitten kniezen.' Op een onchristelijk uur kijken we samen met Hendrik Bogaert naar een laatste repetitie van Combo Caliente, een covergroep die straks het verkiezingscongres in Brugge opvrolijkt.'Relight my fire, your love is my only desire', klinkt het toepasselijk doorheen het concertgebouw. De staatssecretaris maakt een stand van zaken op. 'In niet-N-VA-kringen krijg je de indruk goed bezig te zijn. Maar bij N-VA-kiezers voel je pas echt de hitte van de stoof.' Hij zucht diep. 'En dat slappe handje met die twee(het V-teken van de N-VA, red.). Ik krijg het ervan.'

Binnen de partij doet het grapje de ronde dat Beke zijn vrouw heeft verteld dat ze tijdens de zomer gerust een vakantiebestemming kan boeken. Pas in september moet de voorzitter beschikbaar zijn. De Wever wil niet langer dan 100 dagen onderhandelen en wil daarbij naar eigen zeggen de communautaire agenda niet loslaten. Zijn falen staat in de sterren geschreven. Ook Bogaert verwacht dat de N-VA federaal 'het deksel op de neus krijgt. Ofwel gaat ze naar de oppositie, ofwel ondervindt ze net als wij dat ze met de Franstalige partijen slechts halfweg komen. Dat lost de retoriek van De Wever nooit op. Maar goed, nu telt het heden.'

Tijdens de campagne komt het erop aan je cool te bewaren. De ratio moet het halen van de emotie. Dat valt soms zwaar. Enkele dagen voordien legde partijwoordvoerder Steffen Van Roosbroeck met een puntige tweet enkele met de N-VA sympathiserende, azijn drinkende twitteraars het zwijgen op. 'Het pikt toch snel, hè? Zit nog maar wat te zeveren hier, ik ga vrijen met mijn madam.' Hij verdedigt zich in de lobby: 'Voortdurend klagen ze over het gebash op hun partij. Zelf schelden ze op iedereen. Dat heet dan oppositie.'

Voor boegbeeld Peeters blijft het ploeteren. Naar eigen zeggen haalt hij eerder voldoening uit zijn dossiers dan met het voeren van een rücksichtslose campagne. Bovendien worstelt hij met handicaps. Enkele maanden geleden hoopte hij de N-VA te kunnen aanvallen op haar confederaal model (separatisme) en op de kandidaatstelling van Antwerps schepen Homans voor het minister-presidentschap (geen ervaring).

Maar de N-VA heeft de bocht die Siegfried Bracke afgelopen zomer inzette, helemaal afgerond. Het communautaire discours lijkt volledig ingeslikt ten voordele van een economische herstelregering. En de Vlaamsnationalisten zwijgen over een mogelijke minister-president. Partijgenoten moeten toegeven dat zijn eerste aanval, waarbij hij tot meerdere eer van zichzelf de N-VA-bestuurskunde in twijfel trok, niet bepaald gensters sloeg. 'We hopen dat het bij deze blunder blijft.'

IJs rijst langs onder
'We hebben maar één kans. We gaan voor niets minder dan goud', oreerde Peeters begin dit jaar op de nieuwjaarsreceptie. Het minister-presidentschap draagt zijn voorkeur weg, maar ook als premier wil hij nog door het leven. Zoniet zit zijn politieke carrière erop. Hij past voor een rol als huisbewaarder of minister.
Hij mag dan veruit de populairste politicus in Vlaanderen zijn, toch slaagt hij er niet in om dat op zijn partij over te dragen. Napoleon Bonaparte vergeleek een kopman met een 'handelaar in hoop'. De winkel van De Wever trekt op dit moment flink meer klanten.

Toen ze de MP aankondigde in Brugge, leek Crevits zelfs een tikje geëmotioneerd. Lag het aan de korte nachtrust of dacht ze aan haar woorden van de dag voordien? 'We hebben hem zo hard nodig', klonk het oprecht. Dagenlang schaafde zijn kabinet aan zowat de belangrijkste speech uit zijn carrière. Het moest er boink opzitten. Minutieus verzorgde hij de retoriek, eindelijk moest hij zijn gehoor niet zelf om applaus vragen. Maar de uitval naar de N-VA was totaal. 'Geloof ze niet. Het enige wat hun maatregelen doen, is mensen in de miserie duwen.'

'Ik ben Bart De Wever niet, ik ben Liesbeth Homans.' Tien dagen later blijft Peeters de hoffelijkheid zelve in de Singel, waar De Standaard haar Antwerpse verkiezingsdebat organiseert. Hij beseft dat hij niets te winnen heeft bij een harde aanval op een vrouwelijke plaatsvervanger. Hoffelijk raapt hij Homans' gevallen jasje op en na het debat krijgt zijn mogelijke opvolger een zoen op de rechterwang. 'U hebt me gewoon gelijk gegeven.' 'Dan heb ik me niet goed uitgedrukt.' De eerste rechtstreekse confrontatie blijft hangen in plaagstoten.

'Het is nogal makkelijk om tegen eenheidsworst te zijn als de afschaffing van het ASO niet eens in het akkoord staat', komt Peeters nog even terug op een door De Wever aangezwengelde onderwijsdiscussie. Maar de toon neigt naar berusting. En Homans zoekt de provocatie niet op. Die rol lijkt weggelegd voor Bart Somers. Met zwier pleit de Open VLD-lijsttrekker voor een volledige overkapping van de Antwerpse ring en maakt hij de Oosterweelbeslissing van de Vlaamse regering belachelijk. Backstage gunt Peeters de Mechelse burgemeester nadien geen blik waardig. Hij voelt zich geschoffeerd. Als Open VLD voet bij stuk houdt, mag de partij voor zijn part opnieuw naar de oppositie.

'IJs rijst langs onder', houdt campagneleider Peter Poulussen zich kranig. De uitdrukking komt uit het verre Friesland waar de ijsmeesters de ijsdikte nauwgezet in het oog houden waneer de gekte naar een nieuwe editie van de Elfstedentocht uitbreekt. De peilingen mogen dan gebetonneerd lijken, wie weet groeit de aanhang ongezien. Thyssen bekijkt het prozaïscher. 'Op dit ogenblik heeft geen enkele partij iets. Op elk moment kun je fouten maken en uiteindelijk verliezen. Elke verkiezing brengt haar verrassing.'

Bart Brinckman