Koen Geens Federaal volksvertegenwoordiger

Niets is sterker dan het beeld van een kind. Dit gevlucht Oekraïens jongetje vertelt wat zijn achtergebleven papa zal doen: ‘misschien zelfs meevechten’. En het ventje is zo dankbaar dat hij is opgepikt, want hij dacht nog twee of drie dagen te moeten lopen. Waartoe hij bereid was. Velen onder ons hebben kinderen of kleinkinderen van die leeftijd. En zijn oprecht ontroerd.

Wie de geschiedenis kent weet dat, als de Russiche beer inademt en zijn longen beginnen uit te zetten, er gevaar dreigt. Poetin is daarin gelijk aan de regimes die hem voorafgingen. Hij baseert zich op een etnische en historische eenheid die zou bestaan tussen Rusland en Oekraïne om aan te vallen. Lees #DeWeekvanGeens »

Wat is Poetin in Oekraïne precies van plan? Weten de Westerse inlichtingendiensten daar alles over? Wellicht niet alles, maar toch veel. Wij kunnen dus niet anders dan vertrouwen hebben in deze diensten, en ervan uitgaan dat de bevolking van Oekraïne en de Europese bevolking in het algemeen door een oordeelkundige reactie zullen worden beschermd. Met zo weinig mogelijk bloedvergieten, maar toch krachtdadig, en met gunstig resultaat.

Wie steevast angst heeft om te vroeg gelijk te hebben, zal zijn gram veelal later ook niet halen, want dan is het dikwijls al te laat. Kijk maar naar de verplichte vaccinatie in de zorg, of naar de verplichte vaccinatie tout court.

‘Het’ land is moe – en daarmee wordt het westen bedoeld – is de titel van een boek van wijlen Tony Judt, één van de meest befaamde hedendaagse politicologen. Hij beschrijft hoe wij in onze sociale democratieën onderweg het noorden zijn verloren, en niet meer overtuigd zijn van onze eigen waarden, zoals zekerheid en solidariteit. Lees #DeWeekvanGeens »

Vorige zaterdag las ik van Elchardus dat lange termijndenken overroepen wordt (in De Morgen, 15 januari, pagina 23). Minstens electoraal is dit een waarheid als een koe. Wat belangrijk is, is zelden dringend. Dat is nu eenmaal eigen aan de lange termijn. Wat onbelangrijk is, is vaak hoogdringend. Dat is nu eenmaal eigen aan de korte termijn. Wie op lange termijn succesvol wil zijn in de politiek, moet op beide termijnen kunnen inzetten.

Vorige zaterdag las ik van Elchardus dat lange termijndenken overroepen wordt (in De Morgen, 15 januari, pagina 23). Minstens electoraal is dit een waarheid als een koe. Wat belangrijk is, is zelden dringend. Dat is nu eenmaal eigen aan de lange termijn. Wat onbelangrijk is, is vaak hoogdringend. Dat is nu eenmaal eigen aan de korte termijn. Wie op lange termijn succesvol wil zijn in de politiek, moet op beide termijnen kunnen inzetten. Lees #DeWeekvanGeens »

De Kamer van volksvertegenwoordigers keurde de codificatie van het nieuwe Burgerlijk Wetboek goed. Het wetsvoorstel over de codificatie werd ingediend door CD&V-Kamerlid Koen Geens.

Het recent vonnis waarin een man ( gediplomeerd als arts) wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf omdat hij in een voordracht voor een Gents studentenpubliek gore en veel meer dan gore dingen vertelde over bepaalde vrouwen en over de vrouwen als groep, deed heel wat stof opwaaien. Het vonnis is lezenswaard, en uiteraard vatbaar voor hoger beroep. De strafste uitlating die de man mijns inziens deed, gold een advies dat hij gaf over hoe een meisje uit de klas van zijn zoon moest ‘aangepakt’ worden door de jongens, ik sprak erover op de Zevende Dag. Ik bespaar u de rest van de details, want het was niet de enige ‘meer dan gore’ uitlating, integendeel, het is slechts degene die mij meest van al schoffeerde omdat ze adolescenten betrof.

Naar aanleiding van de uitspraken van Jeff Hoeyberghs gaan Koen Geens en Barbara Pas met elkaar in debat in de Zevende Dag. Voor Koen Geens is het duidelijk dat het hier niet gewoon om onschuldige 'gore klap' gaat, maar over effectief aanzetten tot haat en geweld. Dit vonnis moet voor hem kaderen in een breder debat over vrije meningsuiting, waarbij het duidelijk moet zijn dat dat belangrijk is, maar niet het enige hoge goed is.  Bekijk hier de Zevende Dag »

Terwijl ik stond te staren naar de gebroken menhir uit het neoliticum in het Bretoense Locmariaquer (foto), mijmerde ik over de betekenis van 31 december: het is het feest van het verleden, zoals Kerstmis het feest van de toekomst is. Kerstmis is het feest van het kind, Oudjaar het feest van de volwassene. Dat veel ouderen zich straks rond middernacht gedragen als kinderen, tot verbazing van hun kinderen, bewijst precies dat ze volwassen zijn, anders zouden ze niet – voor even – opnieuw zo uitgelaten als een kind willen zijn. En dat doet goed, ik kan het u bevestigen.

Ik heb het grootste respect voor de expert, de journalist en de politicus. Alle drie hebben zij in beginsel de waarheid voor ogen. Evenzeer zijn zij allemaal gewonnen voor vooruitgang op lange termijn. Maar de waarheid vind je niet elke dag. Soms bestaat ze zelfs niet, of nog niet. Ook wie de waarheid met grote ijver zoekt, kan af en toe niet aan de neiging weerstaan zijn naam in de belangstelling te houden, al heeft hij of zij nog geen verhelderend antwoord.